Ingezonden verslag van R en J.Copini
De zon is net achter een wolkenbank de Atlantische Oceaan in gedoken. En we kunnen ons bijna niet meer voorstellen dat we ooit die kant op gezeild hebben, de moed van de Onnozelen. Jaren geleden, maar wel boeiend.
Er waait nog steeds een frisse wind van zee, maar het is heerlijk wandelweer. Het eiland is ruig en steil, met al die lava, waar het van gemaakt is, maar de tuintjes rond de boerderijtjes staan vol bloemen, en overal overvolle sinaasappelbomen met hun heerlijke geur, en avocadobomen en de amandelbomen in bloei met het gezoem van bijen, en cactussen, en palmen.
We hebben alle dagen gewandeld en soms een bus terug genomen, zo leer je de omgeving wat kennen. Altijd een praatje met andere wandelaars. Een oude Palmero vertelde ons in rustig Nederlands dat hij vroeger, toen het hier nog arm was, in Alkmaar in de kassen heeft gewerkt als gastarbeider, en wees ons de wandelweg naar de Time, het uitzichtpunt.
Een marathonloper vroeg, om een foto van hem te maken, hij kwam uit Noorwegen en is het halve eiland rond geweest. Prachtig, als je dat (nog) op eigen kracht kan, geen gedoe met bus of auto. Over de wereld lopen is het mooiste wat er is!
De Orion staat boven het dak, en de grote wagen(of Beer) die met de achterkant naar het noorden wijst.
Ons vakantiehuis is gemoedelijk, dus we blijven hier nog even. Goede Nacht!