Tientallen malen maakte ik de wandeling langs de drakenbloedbomen en de grotten van Las Tricias in het noordoosten van La Palma. Ook na eindeloos vele bezoekjes blijft het dorpje betoverend. Iedere keer opnieuw overvalt me de schoonheid van het uitgestrekte dorpje en blijf ik foto’s maken alsof het gaat om mijn eerste bezoek.
Las Tricias is prachtig, maar ook schoonheid kent zijn gradaties. Onvergetelijk zijn de dagen in de lente, het gras groen met een rijk boeket aan kleuren, geuren en bloemen.
En ook dan kan het nog beter en mooier: een zonnige lentedag met een helderblauwe hemel. De zon begint aan zijn draai in de richting van de horizon. De kleuren van het landschap veranderen van intensiteit. En dan dit moment: het licht gaat nog een keer aan en zet alles vol in het licht wanneer haar schijnsel reflecteert in de immense oceaan die oplicht als een schitterende spiegel. Het licht is magisch en groots.
Om de magie te vangen ratelt mijn camera de ene na de andere foto aan elkaar.
Thuisgekomen bekijk ik ongeduldig de foto’s. Het landschap is prachtig maar de magie is op de foto’s verdwenen. Magie laat zich niet pakken of vastleggen. Magie zetelt zich in je geheugen en neem je de rest van je leven mee als herinnering.
Niet lang daarna komt de dag op zijn einde, kleuren krijgen grijstinten en vervagen in de nacht.