Ingezonden verslag van C.
El Tablado maandag 24 Augustus 2020
Vrijdag einde van de middag, het geluid van een helikopter.
Het eiland is droog, kurkdroog en een helikopter in het noorden van La Palma betekent vrijwel altijd slecht nieuws.
Een helikopter met waterzak! De onderhuidse spanning breekt open.
Brand! Waar?
Al snel verschijnt achter de bergkam een enorme rookpluim. Gedurende de nacht licht het rondrazende vuur de hemel grillig rood.
Vanaf mijn dak zie ik de helikopters af en aan vliegen.
Zaterdag ochtend hoor ik, in de geruchtenstroom die ook om zich heen slaat, dat het vuur tussen Llano Negro en Las Tricias op allerlei plekken hevig brandt.
Garafia, het noorden van La Palma, is zeer dun bevolkt, men kent elkaar.
Er moeten mensen hun huis halsoverkop verlaten en ze worden opgevangen in de herberg van Puntagorda.
Tientallen mensen, families met kinderen, laten alles achter en weten nu inmiddels dat ze alles kwijt zijn.
De drie grote blusvliegtuigen van het Spaanse vaste land laten tergend lang op zich wachten.
Bij het pompstation van Garafia is het een komen en gaan van gitzwarte brandweermensen en water auto’s, niet alleen van de brandweer maar ook van boeren die allemaal op hele oude vrachtwagentje met grote tanks rondrijden.
Door de laagvliegende helikopters raken kuddes geiten op drift die zich een veilig heenkomen zoeken. Een Pipi Langkous paard wordt weggereden in een open laadbak, richting het oosten.
Auto’s met huisraad op het dak en kinderen op de achterbank slapen op veilige open plekken op zaterdagnacht.
De wind zorgt steeds weer voor nieuwe brandhaarden.
Er zijn inmiddels militairen ingevlogen van andere eilanden.
Zondag valt vaak de telefoon en internet verbinding uit.
Hoewel de berichten chaotisch blijven en hectare na hectare van het zo groene noorden platbrandt lijkt er geen enkel mens of dier te zijn verwond.
Op meerdere plekken, In Santo Domingo en San Antonio, worden de plotselinge daklozen opgevangen door vrienden die ineens met 15 mensen extra in huis zitten. Ik pluk mijn hele moestuin leeg en rij met kratten vol groenten naar San Antonio, iets doen, iets kunnen doen, naar Santo Domingo rijden onmogelijk door het vuur.
Er kan in het donker niet meer gevlogen worden.
Maandag ochtend, volgens het haperende internet lijkt de situatie min of meer gestabiliseerd.
Nu komen de berichten van mensen die horen dat alles verbrand is.
Het maakt me verdrietig en onmachtig. Het brengt herinneringen boven omdat ik samen met mijn toen tienjarige dochter ook alles in een brand ben verloren.
Maar ik weet daardoor ook dat brand schijnbaar zo’n universele angst is van mensen dat er direct van alle kanten hulp komt.
Het roept een enorme solidariteit op.
Nu de brandweer mannen het ergste werk achter de rug lijken te hebben (het waait inmiddels heel hard dus ik men houdt zijn hart vast) is het tijd om op de zwarte puinhopen elkaar te helpen lijkt me.
Verslag: C. Foto´ s: El Diario, El Time, la Voz etc.
Lees meer: Bosbranden op La Palma
)