Het is mijn aard om positief te zijn, het maakt van mij een vrolijk en gelukkig mens. Maar van de positieve prognose in de week voor de uitbarsting dat het allemaal wel mee zou vallen, staat nog weinig overeind.
Het wonder van 1949 toen de bewoners van San Nicolas de beschermheilige Fatima beloofden om een kerk te bouwen wanneer het dorpje gespaard bleef waarna de lavarivier van richting veranderde heeft zich dit keer zich niet herhaald.
Beschermheilige
De beschermheilige van het dorpje van Todoque is uit het kerkje gehaald, dit keer niet om met behulp van een hogere macht de lavastroom tot stilstand te brengen maar om te vluchten voor de verwoestende kracht van brandende lava. De door de dorpsbewoners aanbeden San Pio X is samen met 6000 andere bewoners geëvacueerd.
De spanning is ondragelijk voor de huisbezitters in het gebied in de driehoek Jedey, Puerto Naos en Playa los Guirres. Concrete informatie over welke huizen zijn verwoest in de lavastroom is moeilijk te vinden.
Emoties
De vulkaan blaast en knalt nog altijd op een afstand van ongeveer 4 kilometer vanaf ons huis. Het is een wonder dat ik hier in redelijke rust kan werken.
Redelijke rust want onderhuids stijgt de spanning en nemen emoties de overhand. Voor het slapen gaan maakten we een beving mee van 4 op de schaal van Richter. De ramen rammelden, het huis leek een beweging naar rechts en links te maken. Door ons rustige straatje reden auto’s af en aan gepakt met huisraad. Het ging om de bewoners uit Tacande die hun huizen moesten verlaten. De nacht maakte van de actieve vulkaan aan het einde van onze straat een imponerende draak.
Dagelijkse routine
De ochtend begonnen met mijn yoga oefeningen. We proberen de rust te bewaren en doen moeite om de dagelijkse routine vast te houden. De verwachting is dat het nog weken kan duren voordat de vulkaan tot rust gaat komen. Het gaat om de lange adem en we zijn nog lang niet aangekomen dat we ons ontspannen kunnen overgeven aan de zwaartekracht in een hangmat tussen twee palmen. Niemand weet wat ook ons nog te wachten staat.
Dakloos
Wilma en Peter die ik in een eerder nieuwsbericht op het hart drukte om zich vooral geen zorgen te maken over de gevolgen van de vriendelijke vulkanen van La Palma stuurde me in de ochtend een foto van hun huis. De vulkaanstroom omsingelde de keurig onderhouden tropische tuin, het woonhuis en de twee vakantiehuizen.
Niet veel later stonden ze met bleke gezichten bij ons in huis. ¨ We zijn waarschijnlijk dakloos,’ was het eerste dat de altijd vrolijke Peter ons vertelde. ´ Hopelijk hebben we geluk, op de foto is het huis nog intact.’
In de middag kregen we het bericht van Wilma en Peter dat de politie toestemming gaf om te kijken. Het huis was volkomen verdwenen, de locatie was alleen nog te herkennen aan een blauwe watertank die boven op de stromende lavarivier tot stilstand was gekomen.
De wet
De grond waarop het huis staat blijft eigendom van Peter en Wilma, maar de wet heeft bepaalt dat het nieuw gevormde land niet gebruikt mag worden voor de bouw van een huis. Daarmee hebben onze vrienden niet alleen hun land verloren maar ook het volledige kapitaal waarvoor ze hun hele leven hebben gewerkt.
Het huis met de twee vakantiehuizen was niet alleen hun leven, werk, toekomst maar ook het onderpand voor een rustig en welverdiend pensioen.
Het drama van Peter en Wilma is slechts een verhaal. Op dit moment zijn er al bijna tweehonderd huizen verzwolgen door de lava van de vulkaan. En nog altijd zitten er duizenden huiseigenaren in spanning, in afwachting van informatie over hun eigendom.
Twee gezichten
De vulkaan met zijn twee gezichten: een machtige, aardse schoonheid die knalt, buldert en giert als een laagvliegende straaljager maar ook een monster dat alles wat het op zijn weg naar de oceaan tegenkomt verwoest.
)